Νεομάρτυρες
Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες ἀκολουθοῦν καί συνεχίζουν τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τους. Πέτυχαν μέ τόν θάνατο τή ζωή, μεταφέροντας σ᾽ ἐμάς τήν εὐλογία τοῦ ἀγωνοθέτη Χριστοῦ πού τούς στεφάνωσε μέ τά εὐώδη ἄνθη τοῦ παραδείσου, γεμίζοντας μέ φῶς καί ἀρώματα ὅλον τόν κόσμο.
Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες, νέοι, νέες ἀκόμη καί παιδιά καί μεγαλύτεροι, ἁπλοί ἄνθρωποι καί αὐτοί ἀκόμα πού ἀρνήθηκαν καί μετανόησαν εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ παραδείσου μέσα στά σκοτεινᾶ χρόνια τῆς δουλείας. Εἶναι αὐτοί πού μάς ἔδωσαν μέ τό ζήλο τῆς πίστεώς τους τό παράδειγμα μένοντας σταθεροί στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία καί ὅταν κλήθηκαν νά τήν ἀρνηθοῦν, αὐτοί χάρηκαν γιατί θά πέθαιναν γιά τόν Χριστό.
Ἐγκατέλειψαν τά πάντα, τίς δουλειές τους, τά ἀξιώματά τους, τήν κατά κόσμον πτωχεία τους καί ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός «Κράτησαν ἕνα, τόν Χριστό, καί πλούτισαν μέ θησαυρό πού δέν μποροῦσε κανεῖς νά τούς τόν πάρει».
Ὁ Νεομάρτυρας Ἅγιος Γεώργιος ὁ Φουστανελλᾶς, στίς 17 Ἰανουαρίου τοῦ 1838, ζήτησε ἀπό τή σύζυγό του τό καλό ἀσπροπουκάμισό του γιά νά πάει στήν ἀγορά νά «γιορτάσει τά γενέθλιά του». Τόν κρέμασαν στό κάστρο στά Γιάννενα καί ἀπό τόν κρεμασμένο ὅλη νύχτα ἔβγαινε ἕνα θείο φῶς, χαρᾶ τῶν χριστιανῶν καί φόβος τῶν ἀπίστων. Ὁ θάνατός του γίνεται ζωῆ γιατί μέ τό αἵμα του καί τό μαρτύριό του ξαναγεννιέται «εἰς ζωῆν αἰώνιον».
Σάν πᾶς στήν Πόλη, ἕναν τόπο πού μόνος του μυστικᾶ σέ προσκαλεῖ, μές στή βουή καί τόν ἀλλαλαγμό ψάχνεις… καί βρίσκεις… καί βλέπεις φῶτα μυστικά καί ἀπό παντοῦ βγαίνει μιά εὐωδία καί νιώθεις τή χάρη τῶν Ἁγίων, τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων πού χάρισαν σέ ἐμᾶς αὐτήν τήν χάρη γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε κοντά στόν Χριστό ἔχοντας λίγο ἀπό τόν ζῆλο τους.
Αὐτή εἶναι ἡ μυστική πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας. Στήν Πόλη βλέπεις πράγματα χωρίς τή σοφία τοῦ κόσμου, ἀκοῦς μέλη οὐράνια, νιώθεις τή ζωή σου μέσα ἀπό τή ζωή τῶν Ἁγίων, γεύεσαι μία Θεία Λειτουργία μέ Ἱερουργό της τόν ἴδιο τόν Κύριο. Τά ἄνθη τοῦ κόσμου τούτου εἶναι ἀμάραντα κάι πανεύοσμα. Ὁ Ἰησούς, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, «ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος». Ζεῖς τήν ἀποκάλυψη τῆς μεταμορφώσεως τῆς ἀκοσμίας, σέ εὐκοσμία.
Στήν Ἀνατολή μέ τά ἐκατομμύρια τῶν ἁγίων, ὅπου καί νά σταθεῖς τούς βλέπεις καί τούς ἀκοῦς μέσα ἀπό τή σιωπή τους. Ἡ σιωπή εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, τήν ὅποία πρέπει ὑπέρ πάντα νά ἀγαπήσουμε καί νά τήν μάθουμε γιά νά μπορέσουμε νά συνομιλήσουμε μέ Αὐτούς πού τήν ὁμιλοῦν.
Συμμετέχοντας στήν ἔκθεση τῆς Ἁγιορειτικῆς Ἐστίας γιά τούς Νεομάρτυρες μάς ξαναδόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ζήσουμε τά μαρτύριά τους μέσα ἀπό τά συναξάρια τους πού μέ πολλή σοφία κατέγραψαν ὁ ὅσιος Νικόδημος, ὁ Μακάριος Κορίνθου, ὁ Νικηφόρος ὁ Χίος καί ὁ Ἀθανάσιος Πάριος στά περισπούδαστα βιβλία τους «Νέο Μαρτυρολόγιο», «ὁ Συναξαριστῆς τοῦ Ἐνιαυτοῦ», «τό Νέον Ἐκλόγιον» καί ἄλλα.